Ineens was ie daar, het clubhuis. Eerst de naam voor de nieuwe functie van post-pandemie kantoren. Later de materialisatie om te ontmoeten en socializen. Eerst dacht ik nog dat het een grap was dat aan de creatieve geest van een geplaagd facility manager of werkplekadviseur was ontsproten. Het paste in de geest van de roaring twenties waar we post-pandemie in terecht zouden komen.
Een clubhuis is een hangplek voor leden die aan de zijlijn staan terwijl de vakkundigen in het veld presteren. Bedoeld om na te praten, de wedstrijd te herleven en te verbinden met mind likes. Vakkundigen zie je er zelden. Om kantoor die bestemming te geven is me nogal wat. De zaak als club, alsof je familie bent. Leden betalen normaal gesproken contributie, hebben geen functioneringsgesprekken, worden niet geacht te presteren. Ze worden hooguit geroyeerd na wangedrag.
Ergens is het misgegaan bij de conceptie van het clubhuis. Als het doel was om het lege kantoor nieuw leven in te blazen door werknemers het gevoel te geven dat ze er wat kunnen aanklooien, kun je op z’n minst vraagtekens plaatsen bij hoe serieus het werk is. Er is een harde economische realiteit die zegt dat bedrijven moeten presteren om te slagen. Een leeg kantoor tolereren door er een andere betekenis aan te geven is weglopen voor de feiten. Wil je weten hoe het ook kan, volg dan de masterclass ‘Workplace Transformation – Hoe en waarom de werkpraktijk verandert’. Klik hier voor meer info.